001. "Małe oszustwo"

Stało się! Rozpoczynam mój drugi blog z opowiadaniem o The Wanted.
Na samym początku powinien być prolog, ale żeby wszystko było jasne i klarowne - postanowiłam dodać rozdział. Będziecie mogli domyślić się fabuły.

Zanim jednak zaczniecie czytać, zapraszam Was do odwiedzenia zakładek z bohaterami. 

Dla tych, którzy mnie nie znają - jestem Karoline/Karolina. Nie mogę napisać, że jestem początkującą pisarką, bo nie jestem. Mam już trochę blogów na karku.
Nie będę Was zanudzać. Bohaterowie ogarnięci? W takim razie, zapraszam na pierwszy rozdział!

Wszystko musiało się udać.
Biała sukienka sięgająca ziemi była idealnie dopasowana i jeszcze lepiej wyglądała. Włosy spięte w luźnego koka na czubku głowy. Białe pantofle na wystarczająco wysokim obcasie.
Szła równo, każdy krok stawiała z wdziękiem i gracją. Mocno trzymała się ramienia ojca. Chyba nie była pewna swojej decyzji.
Nie, to niemożliwe. Ona zawsze odznaczała się rozsądkiem i odwagą. Musiała być pewna zamążpójścia.
Wszyscy widzieli, jak długo wpatruje się w oczy przyszłego męża. Coś było nie tak.
Podczas całej tej gadaniny księdza, której Eliane tak naprawdę nie słuchała, myślała tylko o jednym. Chciała jak najszybciej zdjąć z siebie tą ohydną brzoskwiniową suknię druhny i najlepiej od razu wyrzucić ją do przydrożnego kontenera. Szczęście, że znalazła w sobie odrobinę przyzwoitości i nie ściągnęła jej w kościele.
- Czy ty, Marthe Blanc, bierzesz sobie tego mężczyznę za męża?
Ze znudzeniem wypisanym na twarzy, Ellie zaczęła grzebać w bukiecie Mar, który jej oddała. Była bliska doliczenia dwudziestu kwiatów, kiedy...
- Nie - Marthe powiedziała to mocnym i stanowczym głosem. - Przepraszam cię, Bastien. Nie mogę za ciebie wyjść.
Zamrugała powiekami, wpatrując się w przyjaciółkę. Na twarzach gości weselnych zapanowało totalne oburzenie.
Zanim zdążyło do niej dotrzeć to, co właśnie się stało, Marthe już ciągnęła ją za rękę. Wybiegła z kościoła razem z nią.

- Ciebie kompletnie pogięło.
Marthe przewróciła oczami i wstała od stołu, odstawiając opróżniony kubek po kawie do zlewu.
- Daj spokój. Ja tylko uciekłam sprzed ołtarza - bąknęła, opierając się o blat.
- Tylko? - powtórzyła Eliane, wytrzeszczając oczy. - Przez dwa lata nie słyszałam nic innego, tylko to jak bardzo kochasz Bastien'a i jak chcesz z nim być do końca życia!
- Minęło mi.
- Powiedzmy, że rozumiem - wyciągnęła się na krześle Brunetka. - Ale co dalej? Nie możesz ze mną zamieszkać - powiedziała od razu, unosząc ręce w górę.
- Wiem, twój brat Hugo to nie najlepszy współlokator - skrzywiła się Mar.
- Więc co wymyśliłaś, Panno Mądralińska?
- Rozważałam różne opcje dzisiaj, biorąc prysznic... I miałam już nawet jakiś pomysł, ale wtedy do łazienki wparował twój brat.
Ellie wybuchnęła śmiechem, choć mina Marthe była niezmieniona. Malowało się na niej zażenowanie.
- Widział cię nago? - zapytała głośno Lia.
- Tak, ale wątpię by cokolwiek pamiętał - wzruszyła ramionami Blondynka.
Eliane opanowała się i ponowiła pytanie o jej dalsze plany.
- Jedno jest pewne. Nie mogę zostać we Francji - odpowiedziała tym razem Marthe.
- Chcesz wyjechać? Sama? Gdzie?
Blondyna zaczęła przekręcać swoją bransoletkę i Eliane czuła, że to nie wróży nic dobrego.
- Właśnie miałam zamiar ci zaproponować, żebyśmy we dwie gdzieś pojechały. Możesz wybrać kraj! Kupimy mieszkanie, albo wynajmiemy... Znajdziemy pracę i jakoś będzie!
Przez kilka minut, Ell bez słowa wpatrywała się w Marthe, nawet nie zmieniając wyrazu twarzy. Blondynka stukała idealnie przygotowanymi na ślub paznokciami o blat.
- Powiesz coś w końcu?
- Kim jesteś i co zrobiłaś z tą rozsądną i ostrożną Marthe, którą znałam? - Ellie zmarszczyła nos. - Mówisz o tym z taką łatwością! Kto normalny wynajmie mieszkanie dziewczynom z Francji bez pracy? Gdzie znajdziemy pracę? Za co i dokąd pojedziemy?
- Uszczypnij mnie! - uderzyła ręką o blat niedoszła panna młoda. - Teraz to ja chcę ryzykować, a ty przynudzasz! Role się zamieniły.
- Ty zawsze mi ulegałaś - zauważyła Ell, przekonana o wygranej.
- Dokładnie. Dlatego tym razem będzie odwrotnie.

Następny tydzień był okropny, a przynajmniej tak uważała Eliane. Marthe nie ruszała się z mieszkania Ell i jej brata, całymi dniami szukając mieszkania w Londynie. Mimo, że Ellie wybrałaby Włochy lub Hiszpanię, to Mar postanowiła. Jej argumentem była ich dobra znajomość języka angielskiego.
Można powiedzieć, że wtedy Ell odetchnęła. Powoli wracała jej prawdziwa przyjaciółka, czyli mądra, ostrożna i bojaźliwa Marthe.
Przekręciła klucz w drzwiach i otworzyła je. Wrzuciła do środka swoją torebkę, która wylądowała na komodzie w korytarzu.
- Wróciłam! - zawołała, zamykając drzwi.
- W samą porę, kolacja jest już prawie na stole - usłyszała głos Hugo z kuchni.
Weszła do jadalni, gdzie był tylko jej brat. Lekko rozczochrała jego ciemne włosy i usiadła do stołu.
- Jak było w wydawnictwie? - spytał, siadając naprzeciwko.
- Okropnie. Wcale nie chcę wyjeżdżać z Francji i zostawiać dziennikarstwa - mruknęła, mieszając łyżką w zupie.
- A to wszystko przez tą twoją przyjaciółeczkę...
- Właśnie, gdzie ona jest?
- Wołam ją od pół godziny, ale nawet nie raczyła zejść - uniósł brwi w górę i pokręcił głową.
- Pójdę po nią - odparła.
Wstała od stołu i wyszła na korytarz. Kiedy zaczęła iść w górę po schodach, Marthe wyleciała z pokoju gościnnego z laptopem w ręku.
- Boże! Nie uwierzysz, co się stało! - zapiszczała, skacząc jak nienormalna.
- Zaskocz mnie - westchnęła Eliane, opierając się o barierkę.
- Znalazłam mieszkanie! Będziemy mieszkać u dziewczyny w centrum Londynu! Wynajmuje mieszkanie, ma trzy pokoje wolne! Rozumiesz to? - wyrzuciła z siebie, kręcąc się w kółko.
- Nie wierzę. Musi być jakiś haczyk! - powiedziała Eliane głośno, podbiegając do niej.
- Nie ma! Lia! Wyjeżdżamy do Londynu!

~ w tym samym czasie, Londyn ~

Łysy chłopak zaśmiał się głośno, powodując euforię reszty towarzyszy. Mulat podniósł głowę i szturchnął kolegę o kręconych włosach.
- Jay, robisz to na własną odpowiedzialność - oznajmił z uśmiechem na ustach.
- Ja na twoim miejscu najpierw zapoznałbym dziewczynę, a dopiero potem zaproponował jej mieszkanie - zażartował kolejny.
- Cicho, Tom - odburknął Loczek.
- Pokaż mi tą wiadomość - najmłodszy wstał z miejsca i usiadł obok Lokowatego, opierając mu głowę na ramieniu.

" Twoje ogłoszenie jest dla mnie świetną szansą! Długo już szukam mieszkania w Londynie, a warunki, o których piszesz, wydają się idealne. Ja nazywam się Marthe Blanc, a moja przyjaciółka to Eliane Croisseux. Obydwie pochodzimy z Francji. Mam po dwadzieścia lat i marzymy o wyjeździe do Londynu. Odezwij się, proszę, jeżeli podejmiesz decyzję. Wysyłam również nasze zdjęcia, żeby nie było wątpliwości. Numer telefonu niżej. "

- Dwie? Dwie dziewczyny będą z tobą mieszkać? - zawołał, zanosząc się śmiechem.
Jay zmrużył oczy i lekko odepchnął od siebie Nathan'a. Otworzył załącznik i szczęka mu opadła.
- Możecie śmiać się dalej, ale na pewno życie z moimi współlokatorkami będzie baardzo przyjemne - mruknął z uśmiechem, oglądając ich zdjęcia z wakacji.
Jak na zawołanie, pozostała czwórka rzuciła się do niego i wspólnie podziwiali dwie Francuzki. Jedna była blondynką, trochę niską o niebieskich oczach i bardzo wysportowanym ciele. Druga była przeciwieństwem. Ciemne, kręcone włosy, brązowe oczy, całkiem wysoka, posiadająca kobiece kształty.
- Cofam wszystko, co wcześniej powiedziałem - odezwał się Tom pośród ciszy.
- Ciekawe jak im wyjaśnisz, dlaczego nie jesteś dziewczyną - Max wyszczerzył zęby w uśmiechu.
Policzki Jay'a zmieniły barwę na czerwień. Zamknął laptopa i zagryzł policzek.
- N-normalnie - zaczął. - Jeszcze coś wymyślę.
- Co ty będziesz robić z tymi dziewczynami? - spytał Siva, rozwalając się na kanapie.
- Jay, nie odpowiadaj! - Tom wybuchnął śmiechem. - Pewnie pomyślałeś o zbereźnych rzeczach.
- Tylko ty o takich myślisz - warknął James, odstawiając laptopa na stolik.
- Zdenerwowaliście go! Jeszcze trochę, a się obrazi i nie będziemy mogli go odwiedzać - oświadczył Nathan, uśmiechając się szeroko.
- Młody dobrze kombinuje! Też chciałbym poznać te dziewczyny - podjął Max.
- Ja też - wyrwał się Seev.
- Masz dziewczynę - Tom pokręcił głową z dezaprobatą. - Ale ja nie!
- Najpierw to ja je poznam - odezwał się Jay. - Zawsze myślicie tylko o podrywie...
- Bo jesteśmy z The Wanted? - zapytał retorycznie Parker.
- Dobrze, że będę mieszkać z nimi, a nie z wami - westchnął Loczek, odrzucając głowę do tyłu.

~ wieczorem, Bayonne ~

Legła na łóżku, nadal wpatrując się w telefon. Nie mogła uwierzyć, że wyjeżdżają. Nie ogarniała nic z teraźniejszej sytuacji. Rzuciła pracę w wydawnictwie. Na podłodze leżały trzy walizki, otwarte choć nadal jeszcze puste. Za ścianą Marthe zamawiała bilety na najbliższy lot do Londynu. A na dole kręcił się jej brat, którego musiała opuścić.
Westchnęła, podnosząc się. Musiała cokolwiek spakować, bo inaczej czekała ją śmierć z rąk przyjaciółki. Jeszcze nie wiedziała, jak pożegna się z Fred'em i resztą znajomych. Jedno było pewne - całą winę zwali na Marthe.
Włączyła radio. Potem ruszyła w stronę garderoby i wyciągnęła co najmniej połowę ciuchów, które tam się znajdowały. Rzuciła je na łóżko i z westchnieniem wzięła się za składanie.
Nie musiała długo czekać. Zaraz wpadła Mar.
- Nie ociągaj się tak! Teoretycznie powinnaś być już spakowana - klasnęła w ręce, a potem wzięła kilka koszulek i pomogła w składaniu.
- Nie mów, że jutro rano musimy wyjeżdżać - Ellie wytrzeszczyła na nią oczy.
- No co ty! Oczywiście, że nie rano - zaśmiała się. - Ale wieczorem.
Eliane palnęła się w czoło otwartą dłonią, a po pokoju rozniósł się charakterystyczny plask.
- Blanc! Prosiłam, żebyśmy poczekały chociaż do następnego tygodnia - jęknęła.
- Czemu nie jesteś zadowolona z tego wyjazdu przynajmniej w połowie tak, jak ja? - spytała Blondynka, wrzucając kolejną rzecz do walizki.
- Jestem zadowolona - burknęła dziewczyna, niezgodnie z prawdą. - Po prostu, ja nie mam powodów żeby wyjeżdżać.
- Racja. Powinnam jechać sama - oznajmiła cicho Blondynka.
- Jesteś moją najlepszą przyjaciółką, nie mogę cię zostawić - Ell poklepała ją po policzku. - Tylko wątpię, żeby ta dziewczyna... jak ona ma?
- Jennifer - odpowiedziała.
- Właśnie, Jennifer - kontynuowała. - Nawet nic o niej nie wiemy! A co, jeżeli nie znajdziemy pracy? Będziemy musiały tutaj wrócić.
- Zaryzykujmy!
Głośno wypuściła powietrze, składając swoje miętowe rurki. Ułożyła je w walizce, a w radio zaczęło grać "I Found You".
- O matko! The Wanted - ucieszyła się Marthe, ustawiając dźwięk na głośniejszy.
Eliane przewróciła oczami. Mogła na poważnie porozmawiać z nią o wszystkim, ale jeżeli w grę wchodziło The Wanted - Marthe zmieniała się w nastolatkę.
Przyłapała się na tym, że w trakcie trwania piosenki zaczęła składać ubrania do rytmu i podśpiewywać. Kiedy Mar wykonywała swój popisowy piruet, do pokoju wszedł Hugo.
Gdy tylko go zobaczyła, upadła na podłogę, a Lia roześmiała się głośno.
- Chciałem tylko powiedzieć, że wychodzę - zmarszczył czoło.
Marthe przeklęła pod nosem i podniosła się.
- Już się pakujecie? - spytał, wchodząc i przeglądając rzeczy młodszej siostry.
Hugo nie był zadowolony z wyjazdu Ellie. Bardzo chciałby ją tutaj zatrzymać, chociażby dlatego że była jego jedyną rodziną w Bayonne. Postanowił jednak udawać twardziela i wmawiać Młodej, że cieszy się z wolnego domu. Był starszy, ale to nie oznaczało, że łatwo będzie mu się pożegnać z młodszą siostrą.
- Wiesz, że gdyby to ode mnie zależało...
- Li, rozumiem - uśmiechnął się mimo wszystko i przygarnął do siebie drobne ciało siostry. - Ja też chciałem odwiedzić Londyn. Może, gdy już się urządzicie, wpadnę?
- Bardzo bym się ucieszyła - mruknęła, lekko się od niego odpychając.
- No trudno, będziemy mieli jeszcze czas, żeby się pożegnać - złapał ją za policzek i ścisnął go, jak zazwyczaj robił. - Umówiłem się z Fred'em i resztą. Możecie potem dołączyć, będziemy tam gdzie zawsze.
Ostatni raz się uśmiechnął, spojrzał przez chwilę na Marthe i wyszedł z pokoju, delikatnie przymykając drzwi. Ell zauważyła, że przyjaciółka podąża za nim wzrokiem.
- Błagam cię. Tylko nie to! - zaśmiała się.
- Hmm? Co? - spytała Blondynka ze zdezorientowaniem wypisanym na twarzy.
- On ci się chyba nie podoba? - Młodsza kiwnęła głową w stronę drzwi, przez które przed chwilą wyszedł jej brat.
- Nie, skąd - prychnęła, składając koszulę. - Po prostu jest wysoki, umięśniony, ma duże, czarne oczy... Gdyby Patch z "Szeptem" był prawdziwy, wyglądałby jak Hugo! - dodała. - Odziedziczyłaś po nim wszystko, co najlepsze. Szczęściara...
Eliane wyprostowała się dumnie i rozpromieniła.